Bir toplulukta binicilikten söz açılmış. Herkes biniciliğini övmeğe başlamış. Nasrettin Hoca da meraklanmış, anlatmaya başlamış:

- Falanca çiftlikteydim. Kâhya bir at getirdi. Dik başlıydı. Kimseyi yanına yaklaştırmıyordu. Usta binicilerden biri ata binmek istedi, hayvan onu yere vurdu. Bir başkası şansını denedi, o da yuvarlandı. Bir üçüncüsü de yere serilince, iş bana düştü.
Şöyle bir kollarımı sıvadım, eteklerimi belime doladım, el çabukluğuyla hayvanın yelesinden yakaladığım gibi bir sıçradım...

Tam sözün burasında adı geçen kâhya içeri girince, Nasrettin Hoca hiç istifini bozmadan sözünü tamamlamış:
- Ama ben de binemedim.